⚠️ DISCLAIMER: WORK OF FICTION ⚠️
This is a fictional story created for entertainment and educational purposes. All characters, names, organizations, events, incidents, and dialogue are products of the author’s imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual persons (living or dead), businesses, companies, events, institutions, or locales is entirely coincidental and unintentional.
The scenarios depicted represent composite experiences common across the IT industry and do not describe any specific workplace, employer, or organization. This story is not based on actual events and does not reflect the policies, practices, or operations of any real institution.
Nakatitig si Rico sa screen niya, alas onse kwarenta y syete na ng gabi. Yung liwanag ng monitor lang ang ilaw sa buong ICT office. Hindi kusang magsusulat yung report na ‘to, at gusto ng Director nasa desk niya na ‘to bukas ng umaga. Uminom siya ng pangatlong baso ng instant coffee—yung 3-in-1 na lasang pagsisisi at overtime—at tuloy pa rin siya sa pagsulat tungkol sa nasira na equipment, safety protocols, at maintenance procedures na dapat sana para naiwasan yung problema.
Ganito na yung buhay niya ngayon. Limang taon na ang lumipas, bagong graduate pa lang siya ng engineering, puno ng pangarap na magtrabaho sa malaking tech company, gagawa ng mga bago at advanced na sistema. Hindi niya inakala na magiging ICT Head siya ng mid-sized na kumpanya, namamahala ng tatlong technician, isang server room na naging bodega na rin ng lumang gamit sa office, at mga executive na akala yung “cloud” ay literal na ulap kung saan nakalagay yung mga file. Pero eto na siya ngayon, yung tulay sa pagitan ng mga pangarap ng management at yung totoo—walang budget, luma na ang gamit, at yung mga tao na patuloy na nagclick ng phishing email kahit buwanan niya silang pinagbabalinan tungkol sa cybersecurity.
Yung pagdating niya sa pwesto na ‘to—yung lumang upuan na umiingit tuwing sumasandal siya—nagsimula naman simple lang. Pumasok siya bilang junior technician, yung tao na nag-aayos ng printer, nag-reset ng password, at nagpapaliwanag sa Accounting bakit hindi pwede mag-“download ng maraming RAM.” Magaling siya, hindi kasi natural siyang mapagpasensya (hindi talaga), pero natutunan niya agad na ang IT support ay kalahati technical knowledge, kalahati pakikitungo sa tao. Nung tumawag si Mrs. Rodriguez mula sa HR dahil nawala ang presentation niya, hindi lang basta binawi ni Rico ang file mula sa temp folder—sinabayan niya ito ng pagpapaliwanag na hindi kasalanan ni Mrs. Rodriguez, na talagang nakakalito ang autosave feature, at oo, dapat talagang ayusin ni Microsoft ang ganun. Labis ang pasasalamat ni Mrs. Rodriguez, at tatlong buwan matapos magbukas ang posisyon para sa ICT Head, isa siya sa mga nasa hiring committee na nag-rekomenda para sa promosyon ni Rico.
Ngayon, dalawang taon na siyang ICT Head, naiintindihan na niya yung sinabi ng nauna sa kanya dati: “Yung trabaho hindi na tungkol sa pag-ayos ng computer. Tungkol na ‘to sa pag-ayos ng akala ng tao kung ano kaya ng computer.” Gusto ng management ng website na level ng Google pero ang budget ay sakto lang sa hosting. Gusto ng marketing ng sistema na parang nakakabasa ng isip at nakakapredict ng gagawin ng customer pero ayaw gumugol ng higit sa isang oras sa training. Gusto ng mga executive ng cybersecurity na walang lusot pero ginagamit pa rin yung “Password123” kasi “madali daw matandaan.” At sa lahat ng ‘to, si Rico ngingiti, tatango, magsasalita ng simple para maintindihan, magsusumite ng proposal na mare-reject, susulat ulit ng proposal na “mas mura,” at sa kabila ng lahat pinapanatiling gumagana ang buong digital infrastructure gamit lang ang dasal at pakete.
Maliit pero importante yung team niya. May isa siyang kasama, si Mark—dalawampu’t tatlong taon gulang, bagong graduate, mahusay sa pag-code pero kulang sa pakikitungo sa tao. Minsan sinabi ni Mark sa CEO na “tanga po yung request niyo” habang naka-meeting. Isang oras pagkatapos nun, tinuruan ni Rico na ang dapat sabihin ay “mahirap po gawin yan given sa resources natin ngayon.” Then may si Mang Ben, kwarenta na, walang formal na degree pero tatlumpu’t taon na sa trabaho na mas mahalaga pa sa kahit anong certificate. Makakatingin lang si Mang Ben sa sirang server, makikinig sa tunog niya, alam na niya ang problema parang doktor na nakikinig sa puso. At si Jena, yung pinakabago, graduate ng IT na organized, marunong makipag-usap, at sobrang kailangan kasi nalulunod na si Rico sa mga papeles, compliance reports, at incident logs na parang nag-multiply ng mag-isa.
Yung nasirang equipment na sinusulat niya sa report ay tipikal na “sunog” na inaapula niya. Nag-submit siya ng maintenance request noong Enero. Nag-follow up noong Marso. Nag-remind sa Mayo. Ang sagot: “Walang budget. Next quarter.” Nitong Martes, sa anniversary event, bumigay ang wheel bearing. Tumagilid ang dambuhalang screen, muntik tamaan ang catering, at halos ma-injure ang isang VP. Walang nasaktan, pero malapit na. At ngayon, dahil walang nakaalala sa tatlong request niya, nagsusulat siya ng report na maingat na iniiwasang sabihin ang “Sabi ko na sa inyo.”
Nag-buzz ang phone niya. Text mula kay Mae, ang girlfriend niyang nurse. “Kumain ka na? Wag mo na naman kalimutan.” Tiningnan niya ang baso ng empty cup noodles sa basurahan—kinain niya nang malamig kaninang alas-nuwebe habang nag-aayos ng network outage. “Oo. Ikaw?” reply niya, alam na malamang hindi pa rin kumakain si Mae. Tatlong taon na sila, isang relasyon na nakatayo sa pag-intindi na pareho silang may demanding na trabaho. Ang date nila ay isinisingit sa pagitan ng server migrations at double shifts. Romance ay siya na magdala ng luto pag dumaan siya sa office, o siya na mag-drive sa hospital ng alas dos ng umaga para dalhan ng kape at umupo lang nang tahimik sa parking lot ng dalawampung minuto bago bumalik si Mae sa loob. Hindi ito yung relasyon na inisip niya nung bata pa siya, pero totoo ito, nakabase sa maliliit na tulong at ang mutual na pagkilala na pareho silang gumagawa ng importante at nakaka-exhaust na trabaho.
Tahimik ang office maliban sa ugong ng servers, isang tunog na naging comforting na para kay Rico. Ang pader ay puno ng network diagrams at isang whiteboard ng IP addresses. Sa desk niya: tatlong monitor (na kinuwestyon ng Finance), isang mechanical keyboard, at mga action figure na paalala na dati siyang may hobby.
Halos tapos na yung report. Binasa ulit ni Rico, sinisiguro kung professional ba yung tono, malinaw ba yung facts, practical ba yung recommendations. Nag-document siya ng purchase date ng equipment, maintenance history, sequence ng events na nag-lead sa failure, immediate actions na ginawa, at proposed preventive measures moving forward. Nag-attach siya ng mga litrato ng damaged wheel bearing, maintenance logs na nagpapakita ng previous requests niya, at cost analysis ng repair versus replacement. Maayos, kumpleto, at exactly yung type ng documentation na malamang magtambak sa inbox ng Director ng isang linggo bago i-forward sa Procurement na may note na “Please action this,” na magtambak naman sa queue ng Procurement ng isang buwan pa. Pero ginawa pa rin ni Rico, kasi documentation ang paraan niya para protektahan ang sarili, yung team niya, at yung organization mula sa mga disaster sa hinaharap.
Alas dose beinte tres ng umaga. Nag-hit send siya. Tapos na ang report. Bukas, may bagong problema—accounting software na kailangang i-update, WiFi sa Building B na laging bagsak, at ang quarterly budget proposal kung saan hihingi siya ng 500k para sa upgrades at maaaprubahan ng 75k na may note na “make it work.” Pero bukas na ‘yun.
Ni-lock ni Rico ang opisina. Habang naglalakad sa madilim na hallway, nag-buzz ulit ang phone niya. Si Mae.
“Punta ka dito? May extra spaghetti ako galing sa pantry.” Halos ala-una na. Tatlumpung minuto ang drive papuntang ospital. Kailangan niyang bumalik sa opisina ng alas-siyete para sa executive meeting. Sinasabi ng lohikal na parte ng utak niya, “Umuwi ka. Matulog.” Pero ang puso niya, na nakakaintindi kung gaano rin kapagod ang shift ni Mae, ay nag-type pabalik: “Oo. Punta ako. See you.”
Kasi yan yung buhay ng ICT Head. Hindi lang tungkol sa pag-manage ng servers, networks, at equipment. Tungkol din yan sa pag-manage ng relasyon, inaasahan, at yung constant balancing act sa pagitan ng dapat gawin at kaya mong gawin. Tungkol yan sa pagpakita, kahit pagod na pagod ka na, kasi may umaasa sa’yo—yung team mo, yung kumpanya, yung girlfriend mo na nag-save ng spaghetti para sa’yo kahit stressed din siya. Tungkol yan sa maliliit na tagumpay, yung mga bagay na walang nakaka-notice pero kung wala yun, mag-collapse ang lahat.
Habang nag-drive si Rico patungo sa hospital, traffic pa rin kahit past midnight na (welcome to Metro Manila), nag-reflect siya. Limang taon na niya ‘to. Limang taon ng late nights, emergency calls, rejected budgets, at frustrating conversations sa mga taong hindi nakakaintindi ng technical limitations. Pero limang taon din ng solved problems, grateful users, team na nag-grow under his guidance, at satisfaction na alam niyang nag-make siya ng difference, kahit invisible yung trabaho niya most of the time.
Naalala niya ang sinabi ng mentor niya dati: “Ang galing ng ICT Head, Rico, ay hindi nasusukat sa bilis ng network. Nasusukat ‘yan sa tiwala. ‘Pag may problema, ikaw ang tinatawag. ‘Yan ang metric mo.”
Pagdating niya sa ospital, naghihintay si Mae sa entrance, may hawak na Tupperware. Pagod pero naka-smile. Naisip ni Rico na baka ‘yun din ang metric ng relasyon. Hindi sa dalas ng date, kundi sa pagpapakita, lalo na ‘pag mahirap.
“Uy, traffic?” tanong ni Mae.
“Oo, as usual,” sabi ni Rico, kinuha yung spaghetti. “Thanks.”
“Kain na, mainit pa yan.”
Naupo sila sa bench, tahimik na kumakain habang pinapanood ang mga ambulansyang dumadaan.
“Kumusta?” tanong ni Mae.
“Yung usual. Equipment failure, reports, walang budget.” Nagkibit-balikat si Rico. “Ikaw?”
“Same. Kulang tao, sobrang work. Buhay nga.”
“Oo nga eh.”
Ilang minuto pa sila bago siya nagpaalam. Nakarating siya sa apartment ng alas-dos kwarenta y singko. Alarm: 6:30 AM. Wala pang apat na oras na tulog. Bukas, ulit na naman—emails, meetings, problema, budgets.
Ganun talaga. Buhay ng ICT Head—hindi glamorous, walang papuri, pero kailangan. Kasi pag walang nag-fix ng servers, nag-maintain ng network, nag-ensure na secure ang systems, walang gumagana.
Bago siya pumikit, huling naisip niya: “Limang taon na. Ilang taon pa?” Walang sagot. Bukas, sasalubungin na naman siya ng mga email, meeting, at bagong problema.
At sa umaga, pag gumana lahat ng systems, pag walang problema, walang mag-thank you. Walang mag-notice. Normal lang yun. At kung sa buong araw na ‘yun ay gumana lahat—kung walang pumalyang server, kung mabilis ang internet, kung nakapag-print ang Accounting—walang makakaalala sa kanya. At ‘yun mismo ang ibig sabihin na nagawa niya nang tama ang trabaho niya.
Pero yan na yun. Yan ang trabaho. May kailangan gumawa.
Tulog na. Bukas, balik na naman sa trabaho.
